A Voz do Teucro

Pontevedriña acaba de estrear con moita fachenda a súa séptima ponte sobre o rio Lérez. Útil ou non, o caso é que moitos pontevedreses están cheos de ledicia por ter na cidade unha das coleccións de pontes urbanas mais orixinais da península. Cada década aparece unha nova, e ningunha delas se parece as anteriores. Ponte, a cidade das pontes, é asi. Agora o que temos que facer e pasear pola pasarela voante, admirar os impolutos arcos de aceiro  e pasar pola beirarrúa subterránea, que tenta emular o Aquarium Galicia de O Grove. Como mola esta cidade!

A finais do Devónico Superior, comenzou a colisión varisca ou hercínica. Os dous supercontinentes do momento (Laurasia e Gondwana) despois de converxer, deron lugar a un megacontinente (Panxea), que xuntou a todas as placas continentais da época. Grazas a este fenómeno, orixináronse rochas exóticas como as que conforman os complexos de Órdes e Cabo Ortegal. Como se pode ver na imaxe, o territorio que hoxe se coñece como Galicia, non era máis que unha minúscula porción de terreo entre colosais masas continentais.

Il Cervino (4.478 metri), chiamato Mont Cervin in francese e Matterhorn in tedesco, è considerato una delle più famose montagne delle Alpi ed anche una delle più familiari a causa della sua particolare forma piramidale molto pronunciata. È situato nella Alpi Centrali, sullo spartiacque tra l‘Italia e la Svizzera, lungo la catena delle Alpi Pennine dalla quale si erge isolato dal resto delle altre vette. 

Presenta quattro pareti principali orientate secondo i punti cardinali: la parete nord guarda Zermatt in Svizzera, la parete ovest guarda il ghiacciaio del Gorner, la parete sud sovrasta Breuil-Cervinia in Italia e la parete est è rivolta verso la Dent d‘Hérens. 

Tra il fondovalle e la cima del Cervino corre un dislivello di quattromila metri, quindi un’estrema varietà di paesaggi: dai boschi di conifere ai pascoli verdeggianti e alle nevi perenni. All’orizzonte si staglia la vetta imponente del Cervino, 4478 metri di roccia che domina uno spettacolare semicerchio di creste, punte, ghiacci e valichi; sulla sinistra la catena delle Grandes Murailles, ad ovest, la Becca d’Aver che divide con il vallone di Saint-Barthelemy; ad est la giogaia che ha origine al Colle Superiore delle Cime Bianche e termina al colle di Joux, segna la separazione con la Valle d’Ayas.

O termo volcán de lodo ou domo de barro reférese a formacións creadas por gases e líquidos nas profundidades de la Tierra, ainda que existan outros procesos capaces de xerar a dita actividade. Estímase hai aproximadamente 700 volcanes de lodo no planeta, encontrándose en paises como Rumania, Gobustan, Azerbaijan e o mar Caspio.

Están formados por unha mistura de agua quente e sedimentos finos que exhalan lentamente dun burato profundo no terreno. As erupcións teñen unha temperatura de 2-3 °C enriba da temperature ambiental. En 2001 un volcán de lodo a 15 kilómetros de Bakú foi noticia internacional cando de súpeto comezou a lanzar chamas de 15 metros de alto.

Quanto mi piace questa canzone! È  l’essenzia dell’Italia: arte, bellezza, stile ed eleganza. Magari tutte le femmine fossero come Nina…

L’Indovinello Veronese è il più antico testo volgare italiano di carattere letterario. Fu scritto verso la fine del secolo VIII o l’inizio del sequente (circa 900) da un copista veronese a margine di un codice liturgico, proveniente da Toledo, conservato nella Biblioteca Capitolare di Verona. Fu scoperto nel 1924.

Se pareba boves,

alba pratalia araba

albo versorio teneba,

negro semen seminaba.

Gratias tibi agimus omnipotens sempiterne Deus

La cui traduzione è:

Spingeva avanti i buoi (le dita)

solcava arando un campo bianco (la carta)

teneva un bianco aratro (la penna d’oca)

e seminava nero seme (l’inchiostro)

Ti rendiamo  grazie, o Dio onnipotente eterno

(Formula liturgica di ringraziamento, in corretto latino)

L’indovinello costituisce una metafora della scrittura. I buoi rappresentano le dita; l’aratura richiama lo scorrere della mano avanti e indietro lungo il foglio; i bianchi prati che vengono arati sono le pergamene; il bianco aratro è una penna d’oca; il nero seme è l’inchiostro con cui si scrive. La comprensione della metafora – costruita facendo ricorso al lessico dell’agricoltura, e resa trasparente nel significato dall’opposizione tra “bianco” e “nero” – consente dunque di risolvere l’indovinello, indicando il soggetto di tutte le azioni nella mano che scrive.

Au sanctuaire d’Olympie, là où se déroulaient les Jeux Olympiques de l’Antiquité, une flamme brûlait en permanence sur l’autel de la déesse Hestia situé dans le Prytanée (bâtiment utilisé pour les grands banquets offerts aux athlètes à la fin des Jeux). Obtenu également par la chaleur des rayons solaires, ce feu servait à allumer les autres feux du sanctuaire.

Des tels feux était allumés sur les autels de Zeus et d’Héra, situés devant leur temple. En l’honneur des dieux, des sacrifices d’animaux avaient lieu au même endroit. Aujourd’hui il ne reste plus aucune trace des autels, mais la cérémonie actuelle d’allumage de la flamme olympique devant le temple d’Héra rappelle ces faits.

Donc. la flamme des prochaines jeux Olympiques de Londres a été allumée jeudi en Grèce conformément à la tradition, dans l’ancienne Olympie. La Grande Prêtresse Ino Menegaki a allumé la flamme olympique «à la lumière directe des rayons du soleil» vers midi, selon le rituel préparé par la chorégraphe Artemis Ignatiou.

Pour en savoir plus, vous pouvez suivir  le cérémonie d’allumage du feu sacré en direct d’Olympie, en clicant ici: Allumage de la flamme olympique

Barcelos festeja hoje a romaria mais importante do norte do país: A festa das cruzes.  A Sua origem remonta ao início do século XVI, onde no ano de 1504, sob o reinado de D. Manuel I, numa sexta-feira, dia 20 de Dezembro, por volta das 9 horas da manhã, quando o sapateiro João Pires regressava da missa da Ermida do Salvador, ao passar no campo da Feira, observou na terra, uma cruz de cor preta. Como não quis guardar só para si aquilo que considerou ser um sinal sagrado, alertou o povo que depressa veio ao local.

“A cruz apareceu sob a forma de uma nódoa negra que ia crescendo até se formar uma cruz perfeita em que a cor não ficava só à superfície mas penetrava em profundidade na terra – por mais que se cave, sempre se acha.”

Este facto que recorda a “Cruz do Senhor Jesus”, fez nascer a devoção ao “Senhor da Cruz”. Primeiramente, surgiu um cruzeiro em pedra, logo em seguida uma ermida, para dois séculos mais tarde ser construído um magnífico templo, que hoje é o epicentro da Festa das Cruzes. Até ao século XIX, as festas tinham essencialmente um cariz religioso; aí acorriam centenas de romeiros, não só da região de Barcelos, mas de todo o país e da vizinha Galiza. No Século XX, à essência religiosa foram-se adicionando elementos de características profanas, bem visíveis no aspecto lúdico: carrocéis, barracas de diversão, corridas de Cavalos, espectáculos de circo, fogo de artifício, cortejos etnográficos, torneios e concursos, entre muitos outros acontecimentos de natureza Popular.

No dia consagrado ao Bom Jesus da Cruz (3 de Maio, feriado municipal), o realce vai para a procissão,com 89 cruzes paroquiais a representar as 89 freguesias do concelho de Barcelos percorrendo todo o centro histórico . Outra tradição desta festa, é a batalha das flores , onde figurantes do alto de carros alegóricos atiram petálas de flores nas pessoas.

Fonte: Folclore de Portugal

“Levántate, maio,
que tanto durmiches,
pasou o inverno
e non o sentiches.”

20100511230926-maio.jpg

May 2024
L M X J V S D
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

Blog Stats

  • 14.970 hits